Γράφει ο Αναστάσιος Ι. Τριπολίτης, Ιατρός
Έγινε κι αυτό! Τη στιγμή που δεν υπήρξα τουρίστας ποτέ μου, ούτε στα νιάτα μου, ξαφνικά στα 78 χρόνια μου να βρεθώ… τουρίστας, και μάλιστα στη Νέα Υόρκη, και ιδού πώς:
Συνηθίζω να λέω ότι έχω γυρίσει τον κόσμο, και ως ναυτικός (μεγάλη ιστορία) και ως γιατρός! Μέσα στην… «πολυλογία» μου, μου… ξέφυγε κάποτε να εξομολογηθώ ότι το μόνο μέρος που δεν έχω επισκεφθεί στην Αμερική (στις Ηνωμένες Πολιτείες εννοώ) είναι η Νέα Υόρκη. Κάποιος από τα 4 παιδιά μου το κράτησε στη μνήμη του και ξαφνικά με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών… σκλαβιάς (έγγαμου βίου ήθελα να πω) βρεθήκαμε εγώ κι η σύζυγός μου με δύο εισιτήρια στο χέρι για Νέα Υόρκη! Κι έτσι αρχίζει η περιπέτεια!…
Με άλλα 40 περίπου άτομα, συγκεντρωμένοι ως ομάδα (γκρουπ… Ελληνιστί!) και με ξεναγό (ξεναγούς στην πραγματικότητα) βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και σε λίγο οδηγηθήκαμε σε ένα πελώριο αεροσκάφος… 400 θέσεων, το οποίο ήταν σχεδόν πλήρες[1] (ζήτημα αν υπήρχαν 10 θέσεις κενές). Το αεροσκάφος διήνυσε την απόσταση Αθήνα-Ν.Υόρκη σε 9 ώρες και 40 περίπου λεπτά, πετώντας σε ύψος 38.500 πόδια χωρίς ενδιάμεσο σταθμό!
Το αεροσκάφος τέλειο, η περιποίηση τέλεια, το φαγητό ήταν λίγο περίεργο(!) για τα δικά μου βέβαια γούστα. Έτσι, φθάνομε στη Ν.Υ. και αρχίζει η ξενάγηση εντός του πούλμαν που μας μετέφερε στο ξενοδοχείο από έναν πεπειραμένο ξεναγό με μόρφωση πανεπιστημιακού επιπέδου και ένα έντυπο αρκετά διαφωτιστικό. Αντιγράφω λοιπόν: «Η πρώτη μας γνωριμία με την πόλη ξεκινά με τη διαδρομή από το αεροδρόμιο προς το Μανχάταν. Η Νέα Υόρκη αποτελείται από πέντε δήμους: Manhattan, Staten Island, Queens, Brooklyn και Bronx. Τα νησιά συνδέονται με γέφυρες, σήραγγες και πορθμεία».
Και συνεχίζω προσθέτοντας ότι ενώ το αεροδρόμιο δεν με εντυπωσίασε (ένα από τα τέσσερα που διαθέτει η μεγαλόπολις των 20-22 εκατομμυρίων κατοίκων) με εντυπωσίασαν τα μέτρα ασφαλείας που επικρατούσαν παντού[2]. Επίσης με εντυπωσίασε ο τρόπος οδήγησης, διότι όπως μου είπαν οι νόμοι εκεί δεν αστειεύονται!
Άφιξη στο ξενοδοχείο-τακτοποίηση. Την πρώτη μέρα ο ξεναγός μας αναφέρθηκε στο Empire State Building (το οποίο αποπερατώθηκε το 1952), στην 3η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου και στο Δημαρχείο στην περιοχή New Amsterdam. Κάτι ανέφερε και για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ίσως για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Κατόπιν επισκεφθήκαμε το χώρο που έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι (2.983 θύματα), ο οποίος χώρος (σχεδόν) έχει αποκατασταθεί, με εξαίρεση την Ελληνική Εκκλησία του Αγίου Νικολάου (οι ασχολούμενοι με την αποκατάσταση… ξέμειναν – και εκεί – από χρήματα, με αποτέλεσμα η εκκλησία να μείνει ημιτελής!…).
2η ημέρα. Ευρισκόμενοι πάντα στη Νέα Υόρκη, ξεναγηθήκαμε στο Βόρειο Μανχάταν και επισκεφθήκαμε το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, αφού περάσαμε από την κυκλική πλατεία με το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου και το Λίνκολν Σέντερ. Κατόπιν συναντήσαμε ένα συγκρότημα κτιρίων όπου στεγάζεται η Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, η Μητροπολιτική Όπερα και το φημισμένο Σχολείο Τεχνών Julliard. Δίπλα του είναι η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Fordham από όπου πέρασαν τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης ιστορίας! Συνεχίσαμε και επισκεφθήκαμε το Central Park, το οποίο Central Park είναι ο σημαντικότερος πνεύμονας πρασίνου της αμερικανικής μεγαλούπολης, με χώρους για πικ-νικ, παιδικές χαρές, ζωολογικό κήπο, γήπεδα αθλοπαιδιών και τεχνητές λίμνες!…
Ακόμα στην περιοχή, βλέπομε το Columbia University, τον «μεγαλοπρεπέστερο ναό των ανθρωπιστικών σπουδών του κόσμου», όπως γράφει το σχετικό ενημερωτικό έντυπο που μας διένειμε το πρακτορείο που μας βοήθησε να μεταβούμε στη Ν. Υόρκη. Ακόμα, τη δεύτερη μέρα, είδαμε τον έναν από τους τρεις ουρανοξύστες του Προέδρου Τραμπ και επισκεφθήκαμε τον Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό, με τα 68 ζεύγη ράγες!!! Λίγο μετά είδαμε το μνημείο του Στρατηγού των Βορείων Ulysses Grant που το 1868 εξελέγη Πρόεδρος των ΗΠΑ, τον ποταμό Hudson, και το Harlem με το περίφημο Apollo Theater. Το σημερινό Harlem ουδεμία σχέση έχει με το παλιό «εξαθλιωμένο» Harlem.
Ακολούθως ξεναγηθήκαμε στο ΜΕΤ (έτσι ονομάζουν το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης), στο οποίο ήδη έχω αναφερθεί. Ιδρύθηκε το 1872 και δεν είναι εύκολο το περιεχόμενό του να περιγραφεί μέσα σε λίγες γραμμές! Λίγο αργότερα επισκεφθήκαμε το Συγκρότημα (Center) Ροκφέλερ, όπου υπάρχει σε έναν από τους ουρανοξύστες του και το παρατηρητήριο με την εκπληκτική θέα που ονομάζεται “Top of the Rock”. Τελειώνει η ημέρα μας με ξενάγηση στο Μπρόντγουεϊ, την «καρδιά» (όπως αναφέρει το έντυπο) των θεάτρων!
3η ημέρα. Συνέχεια ξενάγησης: νότιο Μανχάταν, κρουαζιέρα. Επίσκεψη στο Γκρίνουϊτς Βίλατζ και στο Σόχο, μια γειτονιά που θυμίζει 19ο αιώνα και είναι γεμάτη γκαλερί, μπουτίκ και εστιατόρια. Περνάμε τη «Μικρή Ιταλία», με τα πολλά ιταλικά εστιατόρια και καταστήματα, και προχωράμε προς την «Τσάινα Τάουν» (περιοχή Ασιατών) με φθηνά εστιατόρια. Στο νότιο Μανχάταν, τη γνωστή Wall Street (έδρα του γνωστού χρηματιστηρίου της Ν.Υ.) και το Federal Hall. Νοτιότερα βρίσκεται το Battery Park. Στο Σημείο Μηδέν (ήδη αναφερθήκαμε) ορθώνεται σήμερα ο ουρανοξύστης “One World Trade Center”, το υψηλότερο κτίριο της Ν.Υ. Στον ίδιο χώρο υπάρχει και το «Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου».
Η ξενάγηση της 3ης ημέρας τελειώνει με την κρουαζιέρα με την οποία θα δούμε (από μακριά) το Ellis Island, το χώρο δηλαδή υποδοχής των μεταναστών όπου κρατούσαν τους ανεπιθύμητους ή υπόπτους μετανάστες παλαιότερα, το Άγαλμα ης Ελευθερίας, το Staten Island και το New Jersey. Επίσης περνάμε κοντά από το Brooklyn και το Governor’s Island.
4η ημέρα. Σήμερα οδηγό στο πούλμαν έχομε γυναίκα. Η ταχύτητά μας είναι μέχρι 122 χιλιόμετρα (όριο ταχύτητας). Οι δρόμοι (διπλής κατεύθυνσης) έχουν4 (μερικές φορές και 5) διαδρόμους. Οι πινακίδες κάθε τόσο γράφουν: «Προλάβετε την τραγωδία, μην πίνετε όταν οδηγείται». Προορισμός μας η γέφυρα του Μπρούκλιν, η οποία είναι η πρώτη κρεμαστή γέφυρα με χαλύβδινα καλώδια στον κόσμο, και έγινε το 1883. Συνδέει το Μανχάταν με το Μπρούκλιν και για να τη διασχίσεις με τα πόδια χρειάζεσαι 20 λεπτά περίπου. Μετά τη γέφυρα του Μπρούκλιν επισκεφθήκαμε την Chelsea Market, η οποία έχει καθιερωθεί ως η «Μέκκα» των gourmand της Νέας Υόρκης, χωρίς όμως να αποκλείονται και αρκετές άλλες επιλογές, για ψώνια και για καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Επίσης θα συναντήσομε το Χάι Λάιν (High Line), ένα μακρόστενο πάρκο εγκατεστημένο πάνω σε εγκαταλελειμμένες υπερυψωμένες γραμμές τρένου.
5η ημέρα. Ημέρα των Ευχαριστιών[3]. Μεγάλη γιορτή για τους Αμερικανούς. Επισκεφθήκαμε τη Βοστώνη (Μασαχουσέτη) με ένα πουλμανάκι 15 θέσεων (δεν ήλθαν όλοι) και είδαμε τα διάσημα πανεπιστήμια Χάρβαρντ, ΜΙΤ κλπ. Ήταν μια κουραστική μέρα, με 5 ώρες να πας και άλλες τόσες να γυρίσεις, αλλά άξιζε τον κόπο!…
6η ημέρα. Η έκτη ημέρα είναι αφιερωμένη… στα ψώνια (σ.σ. κυριολεκτικώς και μεταφορικώς), δηλαδή στην αγορά με εκπτώσεις (προσφορές). Εκεί στο Woodbury, το εκπτωτικό χωριό, βρίσκεις Adidas, Barney’s New York Outlet, Nike, Gucci, Max Mara, Burberry, Dolce & Gabbana, Giorgio Armani, Polo Ralph Lauren, Timberland, Versace κλπ. κλπ. Τιμές πολύ καλές – κατά τους (τις) ειδήμονες – και με έκπτωση έως και 50%.
7η ημέρα. Επίσκεψη στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, την Washington D.C. Η πόλη πήρε βέβαια το όνομά της από τον Τζωρτζ Ουάσινγκτον και D.C. (District Columbia) σημαίνει Περιφέρεια της Κολομβίας, εν αντιθέσει με το B.C. που σημαίνει Βρετανική Κολομβία. Εκεί στο Σηάτλ της B.C. έκανα εξειδίκευση στους υπερήχους, με τη βοήθεια του Μπιλ Γκέιτς, στο έγχρωμο Doppler, που στην Ελλάδα – καλώς ή κακώς – το ονομάσαμε Triplex. Μια από τις πρώτες επιστημονικές ανακοινώσεις με σχετικό θέμα (ίσως η πρώτη) έγινε από τον γράφοντα προ… αμνημονεύτων χρόνων. Εκεί λοιπόν, στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ (την οποία το είχα «καημό» να την επισκεφθώ) είδαμε τον Λευκό Οίκο, το Κογκρέσο, το Ανώτατο Δικαστήριο, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και κάποιες (και την Ελληνική) από τις 172 Πρεσβείες ξένων κρατών που φιλοξενούνται εκεί!
8η ημέρα. Είναι ελεύθερη μέρα και είναι Κυριακή. Έπρεπε να δούμε και τους συγγενείς μας, κι έτσι με τη συνοδεία τους επισκεφθήκαμε και την Αγία Μαρκέλλα (την Πατριώτισσα Αγία του νησιού μας της Χίου) και τον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου (πολυτελέστατος ναός, διακοσμημένος με χρυσά ψηφιδωτά)! Εκεί συναντήσαμε πολλούς Έλληνες και διαπιστώσαμε ότι ΜΙΚΡΟΙ[4] και ΜΕΓΑΛΟΙ εκκλησιάζονται!…
Ακολούθησε ένα πλούσιο μεσημεριανό γεύμα που μας προσέφεραν οι συγγενείς μας και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου μετά από μια μικρή ξεκούραση, ετοιμαστήκαμε για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής, διαρκείας 9 και κάτι ωρών και πάλι!
Τελειώνοντας, οφείλω να ομολογήσω ότι αφενός μορφώθηκα με αυτά που είδα («γηράσκω αεί διδασκόμενος», όπως συνηθίζω να γράφω), αφετέρου να δηλώσω ότι δεν έχομε να ζηλέψομε κάτι από τους Αμερικανούς. Ακόμη και στη… δυστυχία τους συναγωνιζόμεθα. Το γεγονός ότι υπάρχουν δυστυχισμένοι συνάνθρωποί μας να κοιμούνται μέσα στο κρύο κάτω από τις γέφυρες, δεν αποτελεί αποκλειστικότητα δική μας. Στις ΗΠΑ να δείτε πόσοι κοιμούνται στην ύπαιθρο!…
Κλείνω, επαναλαμβάνοντας τους στίχους του λαϊκού τραγουδιστή: «Αμερική, Αμερική, καλά μου είπαν μερικοί πως είσαι χώρα, χώρα μαγική» (πολλοί το «μαγική», το παραφράζουν σε… χώρα «τραγική»).
Το κείμενο το αφιερώνω σε όλους τους Ελληνο-Αμερικανούς συγγενείς και φίλους, οι οποίοι κατά γενική ομολογία πέρασαν καλά, και ιδιαιτέρως στον Ελληνο-Αμερικανό πεθερό μου (πατέρα της συζύγου μου Μαίρης), ο οποίος και δούλεψε στην Αμερική, και υπηρέτησε και στον Αμερικανικό (και στον Ελληνικό) Στρατό.
Πάντα με ΑΓΑΠΗ, και με καλές αναμνήσεις από το διάστημα που έμεινα στην Αμερική, στο Σηάτλ!…
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
Αγγειοχειρουργός
Υ.Γ.: Πουθενά δεν ανέφερα – και ήταν παράλειψή μου – το γεγονός ότι όλα, μα όλα, τα κτίρια που είχαν σχέση με τέχνες και επιστήμες, τα δημόσια κτίρια και πολλοί είσοδοι ουρανοξυστών, είχαν για διακόσμηση Ελληνικές αρχαϊκές κολώνες, άλλοτε άλλου ρυθμού: Κορινθιακού, Ιωνικού ή Δωρικού (επικρατούσαν οι Κορινθιακού ρυθμού). Επίσης στις επιγραφές υπήρχαν πάρα πολλές λέξεις με Ελληνική ρίζα!…
[1] Δεν αναφέρομαι σε εταιρείες, ούτε σε ταξιδιωτικά γραφεία, για ευνόητους λόγους! Πάντως είμαι στη διάθεση των αναγνωστών να απαντήσω στις ερωτήσεις τους.
[2] Αν βαθμολογούσα το αεροδρόμιο της Ν.Υ. με άριστα, θα έβαζα 10 (με τόνο) στο δικό μας αεροδρόμιο.
[3] Δεν αναλύω το τι σημαίνει ιστορική η «Ημέρα των Ευχαριστιών», διότι θα γίνω κουραστικός.
[4] Επιμένω να τονίζω να εκκλησιάζονται τα μικρά παιδιά (πράγμα το οποίο ΔΕΝ γίνεται στη Χίο) διότι χάνομε σιγά-σιγά ΚΑΙ τη θρησκεία μας, μαζί με τη γλώσσα μας, και τα ήθη και τα έθιμά μας.
